Bokblogger

Ein roman om å vere levende og død på samme tid, om Gud og Djevelen og om å overleve eller dø på ordentlig.

• Norsk tittel: Et lite paradoks
• Forfattar: Henriette Lunde
• Sjanger: Roman
• Antall sider: 138
• Utgivelsesår: 2022
• Utgiver: Sirkel Forlag

Henriette Lunde debuterte som forfattar med romanen «Et lite paradoks» i 2022.

Det tar bare et lite uaktsomt sekund før André Hansen, snart førtitre år, får livet fullstendig endevendt en mandag morgen på vei til jobb. Alt han har trodd på, alt han har vært, viskes bort på et øyeblikk. Så begynner det å bli merkelig. Djevelen kaller det ‘et lite paradoks’.

Denne boka er eit leseeksemplar som E-Bok frå forfattar. Eg er på ingen måte påverka av dette, og har skrevet min egen subjektive vurdering av «Et lite paradoks».

I min bokblogg legg eg ut bøker som eg vil anbefale videre til deg som les den. Difor publiserer eg ikkje bokanmeldelser med karakter 3 eller dårligere. Unntaket er viss forfatter/forlag likevel ynskjer dette.

Dette er ein roman om det å vere levende og død på samme tid.

André Hansen jobber som montør. Han lever eit heilt vanleg liv, og har faste morgonrutiner. Men ein mandagsmorgon går det galt. På vei til jobb vert han påkjørt, og han våkner opp på eit ventekontor. Der skal han i møte med sjølvaste Djevelen. Dette vert starten på ei reise for å komme seg ut av denne tilstanden med å vere både levende og død på samme tid.

Luften har nå gått totalt ut av ballongen. Jeg er altså en fremmed for dem. Men hvis jeg er en fremmed, eksisterer jeg kanskje heller ikke? Da har jeg ingen tilknytning til samfunnet, ingen familie, ikke en fødselsattest, heller ikke et jeg? Min eksistens ser ut til å være virkelig kun i den grad at jeg ikke er usynlig. Utover det er jeg ingen.

Boka er skrevet i jeg-format, der me fylgjer André sin kamp mot tiden før klokka har telt ned til null, og han blir tilintetgjort. Innhaldet i boka kan minne litt om nokre av bøkene til den finske forfattaren Arto Paasilinna. Her vert det møte med både Satan og med Gud, men også erkeengler og greske gudinner vert å finna i romanen.

Lunde har gjort Gud om til eit menneske med utmattelsessyndrom. Han eiger langt over 200 eigedommer rundt om i verda, og han har nå gått i dekning i ein av dei. Det er få referanser til Bibelen forøvrig, utanom eit lite avsnitt med Adam og Eva, og når Jesus døde og stod opp frå dei døde.

Når ein tenker på Gud og Djevelen, så tenker ein på dei store motsetningene. Himmel og helvete og det gode mot det onde. I denne romanen er dette tonet veldig ned, og det virker som dei møtes på halvvegen, der begge er fråteke sin «kraft» om eg kan kalle det det.

Jeg er lei, lei av å se på at historien gjentar seg, lei av å se hvordan menneskene ødelegger noe som kunne ha vært så bra. Satan selv er lei. Han har ikke lenger den samme gløden. Han er lei av de tåpelige problemene menneskets liv består av i vår tid. Tidsklemme, ikke nok egentid, finne seg selv-mentaliteten, en jobb som ikke er givende nok. Han har ikke orket å blande seg i problemer han vanligvis ville ha elsket. Religionsproblematikk er ikke lenger nok. Midtøsten-konflikten engasjerer han heller ikke. Kamper som vanligvis ville ha vært som bensin på et bål for Satan, har nå blitt uinteressante. Sist jeg så ham, var han full som en dupp og så temmelig ustelt ut.

Det er ein annleis roman, med eit sært innhald. Karakterene er i mine auge statiske og ein kjem aldri under huden på dei. Det er få referanser til kva type person dei er, og om fortida deira. Alle veit kven Gud og Djevelen er, men som mennesker er dei forandra, og eg sakna dette med personalisering av karakterene.

Romanen foregår i 2022, og foregår over fleire land og stader, utan at skildringene er slik at ein gjenkjenn plassene. Forfatter har lagt mest vekt på sjølve historia, og fremdrifta her, framfor å male fram miljøskildringer rundt karakterene.

Eg satt og venta på den store «finalen», der to store og mektige krefter skulle møtes og ordne opp seg i mellom. Og her kjem dette med mørk humor inn. Det som alltid er spennende med å lese bøker, er at ein forfattar har uendelige muligheter til å forme ein historie og skrive den akkurat slik ein vil. Sluttpartiet var dermed litt annleis enn det eg hadde sett for meg. Ikkje at det treng å vere negativt.

Eg synes at språket er ungdommelig skrevet, men med eit voksent innhald. Dialogene er greie og historien er bra, men føler kanskje at forfattar tar ein liten snarvei her og der. Enkelte plasser kunne ho nok ha utbrodert litt meir kva som ligg bak det personer gjer og tenker, for å få meg som leser enda meir invovlert i historien.

«Ingen vet hvem jeg er lenger, jeg husker alt som om det var i går, men fra en dag til en annen var jeg visket ut av historien. Problemet er bare det at jeg fremdeles er her, og jeg husker. Jeg husker hjemmet mitt, foreldrene mine, vennene mine, men ingen ser ut til å huske meg. Jeg lever nå blant fremmede, og det er jeg som er den fremmede, den som ikke passer inn.»

Idéen bak å menneskeliggjøre Gud er god. Her synes eg at forfattar har gjort ein god jobb sjølv om eg gjerne skulle blitt betre kjent med mennesket Gud. Det er også viktig å legge til at det ikkje er eit forsøk frå forfattar sin side å spotte Gud, eller å latterliggjere kristendommen eller noko i den dur. Dette er ein roman som handler om liv og død, og om kva som kan skje viss ein havner midt i mellom dette stadiet, tilført eit par solide tvister og ein god dose mørk humor.

Konfliktnivået i boka er liten, og det meste foregår i stillhet utan noke form for panikk eller store konfrontasjoner. Boka innehar eit tema der ein virkelig kan spele på motsetninger, noko forfattar ikkje har valgt å gjere, og ein får dermed ein heilt anna leseopplevelse en det ein kanskje hadde forventa ved fyrste augekast. I så måte går denne romanen sine eigne vegar, og det er befriende og forfriskende når ein ikkje møter på ei A4-oppskrift på ein roman.

«Et lite paradoks» er eit forfriskende møte mellom det gode og det onde. Og midt i mellom der står ein heilt vanleg person i 42 år gamle André Hansen. Innhaldet i romanen gjer til at ein får eit par refleksjoner undervegs. Henriette Lunde går sine eigne veger med denne boka, noko som alltid er spennende.

TERNINGKAST: 4