Bokblogger

Nok ein velskrevet krimthriller med psykolog Liv Eriksson i hovedrollen.

• Norsk tittel: Crux
• Forfattar: Sven G. Simonsen
• Sjanger: Thriller, Krim
• Antall sider: 323
• Utgivelsesår: 2022
• Utgiver: Forlaget Press

Sven G. Simonsen (Født 1965) er journalist, statsviter og bistandsarbeider. Han har jobba som forsker ved PRIO, og har hatt ei rekkje oppdrag for FN i Afrika og Asia. Han gav ut boka «Over sperregrensen» i 2019. I 2020 gav han ut thrilleren «Risiko», og i 2022 kom han ut med «Crux».

Nationaltheatret T-banestasjon: Norges nyutnevnte utviklingsminister blir alvorlig skadet i det som kan være et terrorangrep. Noen uker senere blir Liv Eriksson kalt inn til en konfidensiell samtale på politihuset. Hun får vite at Dawit, en ung venn og flyktning fra Eritrea, er blitt dratt inn i en kriminell gjeng. Da statsråden ble forsøkt drept, befant Dawit seg like ved, sammen med den karismatiske gjenglederen Yonas. Angrepet på statsråden er fremdeles et mysterium for etterforskerne. Ligger løsningen i det media kaller ‘gjengsporet’? For Liv haster det med å bevise Dawits uskyld, og redde ham ut av Yonas’ grep. En mistanke får Liv til å reise til Haiti for å finne svar. For sent oppdager hun at hun samtidig river opp gamle sår, og hun tvinges til å mobilisere alt hun har av ressurser for å redde seg selv og andre.

Denne boka er eit leseeksemplar frå Forlaget Press. Eg er på ingen måte påverka av dette, og har skrevet min egen subjektive vurdering av «Crux».

I min bokblogg legg eg ut bøker som eg vil anbefale videre til deg som les den. Difor publiserer eg ikkje bokanmeldelser med karakter 3 eller dårligere. Unntaket er viss forfatter/forlag likevel ynskjer dette.

Dette er ein krimthriller og er bok nr 2 med psykolog Liv Eriksson i hovedrollen. Siden det kjem henvisninger frå fortida, anbefales det å lese «Risiko» fyrst, men fungerer likevel godt som frittstående bok.

Liv Eriksson er tilbake, og denne gangen er det Haiti og bistandsarbeid, gjengmedlemmer og ein utviklingsminister som vert hovedfokuset hennes. Eg synes at Liv har utviklet seg i riktig retning frå forrige bok, og ein ser ein progresjon i tankemønster og handling. Forfatter er flink til å vise fleire sider av hovedkarakteren, der ein får servert den rå og brutale personligheten på den eine sida, og den moderlige personen som ho er overfor den unge flyktningen Dawit, på den andre sida.

Når Liv får vite at Dawit, som er ein ung flyktning frå Eritrea, har oppført henne som sin næreste pårørende, gjer ho det ho kan for å få han vekk frå gjengmiljøet. Men er det ein person du ikkje skal legge deg ut med, så er det gjenglederen Yonas. Og kva for rolle spelte egentlig denne gjengen når utviklingsministeren vart utsatt for eit terrorangrep på Nationaltheateret t-banestasjon? Liv forsøker å finne ut av årsaken, og då må ho grave djupt, men på sin veg til sanninga graver ho i ting offentligheten ikkje må få vite, og mektige personer står i vegen for ho.

Handlinga foregår over fleire land, og det er gode miljøskildringer uavhengig av sted. Simonsen drar bistandsarbeid inn i historia, og sidan han sjølv har lang erfaring som bistandsarbeider, vert dette ekte og troverdig. Haiti er fortsatt rystet etter jordskjelvet i 2010, som la store deler av landet i ruiner. Liv reiser inn dit for å finne svar på spørsmål ho har, og me får eit innblikk i eit land som på mange måter er blitt litt gløymt av omverdenen.

Hun kjente lukten av noe som råtnet i en søppelkasse på fortauet. En taxi gled forbi dem, hun hørte grus knase mot den våte asfalten under bildekkene. Ørsmå regndråper, så lette at de hang stille i luften, la seg mot ansiktet og håret. Hun følte temperaturskiftene i luften, som om hun svømte mellom lys og skygge i sjøen.

Eg saknar litt meir følelser eller samvittighetskvaler rundt Liv etter at ho har vert i slåsskamp. Det må sette eit spor i ein person å verte utsatt for livstruende hendingar begge veger, men i Liv sitt tilfelle er det rett tilbake til «kvardagen», og levner lite eller ingen tanker til det som har skjedd.

Simonsen skildrer kor lett det er å manipulere ein person. Ein person som står åleine i samfunnet, og som treng tilhørighet, venner og beskyttelse for omgivelsene. Dette er eit lett bytte for eit gjengmiljø, og for ein karismatisk gjengleder som inkluderer Dawit i gjengen sin. For Dawit sin del er dette inngangsporten til eit ufrivillig kriminelt miljø, der han må vise at han er til å stole på og står bak sin leder 100%. Samtidig føler han seg sett og verdsatt. Dette skaper eit liv og ein kvardag der han balanserer på ein knivsegg, og som gjer det til ein meget interessant bi-historie.

Tempoet i boka er av og på, men dette er eit bevisst valg frå forfattar. Med andre ord er det ein oppbyggende historie, der ein plutseleg får temposkifter og action, før han drar det ned på eit roleg nivå igjen. Det som er fascinerende med dette, er at drivet i boka likevel er konstant for historia står så sterkt og er særs troverdig.

Fjellklatring er også med i denne boka, men er tonet godt ned i forhold til «Risiko». Men likevel er det så fremtredende at tittelen på boka har henvisning til eit uttrykk frå klatremiljøet.

Det er relativt få personer med, og plottet i seg sjølv er ikkje så djupt, men spenninga og nerven ligg der heile vegen. Nokre tvister er det undervegs, men det er fyrst og fremst ei bok med eit meget godt driv og ei spennende historie, framfor storslåtte vendinger og overraskinger.

Han så rett opp mot henne; han måtte ha lagt merke til at hun slo av lyset. Hun trakk seg fort bakover, men han hadde allerede sett henne. Han holdt blikket mot skyggen der inne hvor hun sto, kastet fra seg sigaretten, og hevet en hånd til hilsen. Så la han en finger mot halsen, lot den hvile der noen sekunder før han langsomt dro den over.

Simonsen har latt politiet komme i bakgrunnen, og lar Liv vere den fremtredende i sine bøker. Det fungerer veldig bra siden Liv er ein sterk karakter med mange gode egenskaper. Ho er ikkje redd for å tråkke folk på tærne, og er ein protagonist som er interessant å fylgje med på.

Språket er lett og lekent, og Simonsen skriv på ein måte som gjer at ein berre kan lene seg bakover og la seg forføre inn i universet til forfatter. Dialogene er velskrevet og flyt godt, og nører opp om den troverdige historien.

«Crux» er ei velskrevet oppbyggende krimbok med eit godt driv. Det er ein kunst å skrive ei god krimbok utan dei store scenene, men Simonsen mestrer dette til fulle. Kan anbefales på det varmeste.

TERNINGKAST: 5