Bokblogger

Ein dystopisk krim fra Oslo’s gater med eit fantastisk persongalleri og ein morosam og mørk humor.

• Norsk tittel: Disippelen
• Forfattar: Kjetil S. Hansen & Hans Bekkemellem
• Sjanger: Krim
• Antall sider: 313
• Utgivelsesår: 2022
• Utgiver: Kolofon Forlag

Kjetil S. Hansen gav ut krimboka «Disippelen» i 2022 saman med Hans Bekkemellem.

Etter å ha fått sparken, lever Olve et nøkternt og tungsinnet liv som privatetterforsker, alkoholiker og ufrivillig dumpster diver, da fortiden bokstavelig talt banker på døren. Utenfor står nemlig Tiril, hans gamle sjef og vil ha ham tilbake i politiet.
En seriemorder er løs i hovedstaden, og Olve blir nok en gang etterforskeren politiet trenger, men ikke vil ha. Selv om de fleste jobber imot ham, skyr han ingen midler for å jakte den mystiske .loddselgeren», en karakter som holder hovedstaden i et klamt grep. På sin elleville ferd støter Olve på et bredt utvalg fargerike karakterer, bisarre hendelser og et Oslo du garantert aldri har sett maken til. For i en by hvor korrupsjon og vanstyre eser ut som en kreftsvulst, og hvor Borgermesterens skygge breier seg ut over staden som et tykt teppe, eksisterer ingen grenser for hva som kan skje.

Denne boka er eit leseeksemplar frå forfatter. Eg er på ingen måte påverka av dette, og har skrevet min egen subjektive vurdering av «Disippelen».

I min bokblogg legg eg ut bøker som eg vil anbefale videre til deg som les den. Difor publiserer eg ikkje bokanmeldelser med karakter 3 eller dårligere. Unntaket er viss forfatter/forlag likevel ynskjer dette.

Dette er ein krimroman med eit dystopisk miljø, mørk humor og enkelte karakterer som ikkje etterlever politiets etiske retningslinjer.

Nesten frå fyrste side av vert me kjent med 41 år gamle Olve. Ein leser kjapt at han sliter med alkohol, og at han har eit skakkjørt ekteskap bak seg. Etter å ha fått sparken frå politietaten for 6-7 år sidan, er han no ein privatdetektiv. Dette er eit kjedelig liv, og når han får muligheten til å komme attende til politiet i forbindelse med ei drapssak, takker vår mann ikkje nei.

Persongalleriet er for meg bokas store styrke. Olve er ein person som ein både elsker og hater. Han drukner sorgene sine i alkohol, tyr til særs utradisjonelle metoder i jobben sin, og er på mange måter ein usympatisk person. Men etterkvart så tar forfatterne å skreller av lag på lag av den hardbarka huden hans, og langt der inne finn me ein empatisk og jovial type. Det er ei fantastisk reise me får vere med på i livet til Olve.

Det er ein god del personer med i boka. Nokre er eksentriske, andre er komplett drittsekker, nokre er paragrafryttere og andre er genuint hyggelige personer, men felles for dei alle er at dei får ei sjel og vert til eit individ. Boka og forteljinga lever gjennom desse personene, på kvar sin måte. Det er ein fryd å lese.

Plottet er bra, sjølv om det ligger ein del føringer undervegs som gjer til at ein får mistanker om kven som står bak. Likevel er det med ein viss spenning korleis det heile ender opp. For det som er opplagt og nedskrevet, kan forandre seg.

Språket er strålende. Det flyter godt, dialogene er velskrevet, særskilt samtalene mellom dei to arbeidskollegaene Olve og Borre er fantastiske. Det er skittkasting over ein lav sko, og som viser kva for generasjon dei høyrer til.

«Jeg tok tak i kadaveret ditt og dro det inn mot gårdshuset her. Men halvveis så jeg jo at det var bikkja jeg drev og dro på. Var jo nesten umulig å se forskjell på dere to, så støgg og jævlig som du er. Hah! At du greier å dra skrepper på Rogge’s, er meg et mysterium!».
Han skrattet høyt og bespottende mot Olve.
«Hold kjeft», var Olves saftige svar. «Du skal ikke si noe, du som ser ut som en bylle på rasshølet til Postman Pat!»

På baksida av boka står det «full av svart humor». I krimbøker er dette alltid risikabelt, men eg føler at dei to forfatterne treff godt med dette. Det er ingen parodisk bok, men det er meir humor i kva dei tenker, og dialoger mellom to personer. Det løyser opp på ei dyster stemning, og får samtidig leser til å trekke på smilebåndet.

Ein god del av miljøskildringene må komme under dystopisk. Oslo by er blitt eit samfunn der kriminelle har fått overtaket, det er korrupsjon og eit gjennomsyret samfunn og regime frå topp til bunn. Kven kan ein stole på og ikkje vert eit vesentlig spørsmål i romanen. Det vert brukt gode metaforiske skildringer som både er meget godt billedlig fortalt, og morosamme. Enkelte av miljøskildringene kan kanskje bli litt langdryge, og historia mister litt driv på grunn av dette.

Noen av dem tilhørte de levende døde, slaver av heroinets dødskyss. De utslitte, bleke likene som engang var frie mennesker med liv fylt av gleder og solskinn vandret der, i rytmisk marsj mot Fergemannens båt, som langt der fremme ventet for å ta dem inn i Dødsrikets favn. Uteliggere som krøp inn i sine skur og pappesker, der de søkte tilflukt mot kulden. Ved deres side, langs fortauet, struttet de nigerianske gledespikene med sine enorme bakparter, kun halvveis dekt av uvaskede miniskjørt. Dette var virkeligheten, slik Norges kjære hovedstad hadde blitt. Dette var den kalde vinden som knuste enhver håpefull sjel i novembers nådeløse gufs. Dette var ikke Oslo, det var Helvete.

Det som eg la ekstra godt merke til var at scener og handling som i utgangspunktet kan bli sett på som kjedelige partier, vert aldri det grunna oppførselen til Olve. Ein veit at det brygges opp til bråk, og det er herlig når den forløsende scenen utspiller seg. For rettferdighetssans kan du ikkje ta Olve på, noko også forfatterne speler veldig godt på.

Nokre bi-historier er det, sjølv om handlinga egentlig foregår i det samme sporet. Men det er interessant å fylgje med på «old-school»-politi mot nyutdanna politiansatte og nymoderne metoder. Hardbarka personer mot dresskledde paragrafryttere som sit mest foran pc-skjermen. Klarer dei å legge til side egenrådighet og stolthet for å få til eit samarbeid? Eller vert det fullstendig krasj?

En lang, tynn blond fyr kledt i nypresset skjorte og et strøkent slips sprang inn døren etter tre sekunder. Olve gransket ham med forakt. Skoene var så blanke at man kunne speile seg i dem. Buksene var så strøkne at han knapt kunne bøye seg. Håret var så fylt av gelé at hele hodet ville stått i flammer dersom Olve hadde stumpet røyken i topplokket hans. Og fyren stinket. Stinket lang vei av rådyr Hugo Boss-parfyme. Her var det brukt tre ganger mer enn anvist på pakningen

Kapitlene varierer litt i lengde. Nokre er korte, medan andre er rimelig lange. Det er overskrifter som kan virke kryptiske, men som gir mening når kapittelet er lest. Dette trur eg forfatterne har jobbet litt med, og som leser bør legge merke til, for det er eit godt arbeid.

Ein er innom dei fleste samfunnsgruppene i denne boka. Her er alt frå alkoholmisbrukere, tystere og stråmenn, til prest, politisjefer og borgermester. Dei to forfatterne klarer å male eit hederlig og godt bilete av samfunnet, og rakker på ingen måte ned på nokon av gruppene. Det er skrevet med respekt, men samtidig ligg det ein humoristisk undertone i bunn her og der.

«Disippelen» er ein mørk og litt annerledes krim. Den er særs velskrevet og innehar eit univers og persongalleri som ein verkeleg legg merke til. Det er noko forfriskende over romanen, og eg håper det kjem fleire bøker frå Hansen og Bekkemellem. Kan varmt anbefales.

TERNINGKAST: 5