Bokblogger

Novellistisk, særegen og kunstnerisk sjølvbiografi.

• Norsk tittel: Tenke og la fingrene holde takten
• Forfatter: Renato Bartolomei
• Sjanger: Sjølvbiografi, Novelle, Roman
• Antall sider: 282
• Utgivelsesår: 2025
• Utgiver: Boken Forlag

Renato Bartolomei bur i Arendal. Han har tidlegare utgitt dikt på Cappelens Signaler, og debuterte i 2018 som romanforfattar med boka «Speilboken» gjennom Gaveca Forlag. I 2020 gav han ut romanen «Etter Gud», før han fulgte opp med «Fugletrekk» i 2021. I 2022 kom han ut med romanen «Forfatter og karakter», og i 2023 gav han ut «Romanlegemet». Den novellistiske dagboka, «Tenke og la fingrene holde takten» vart utgitt i 2025.

Alt tok så lang tid da jeg var ung. Gitaren kunne mangle en streng i årevis. En tom tannkrem, en manglende tannbørste, tok en evighet å erstatte. Er det en slik skole en forfatter må gå – ikke den i Bø eller Bergen?Jeg vet ikke. 90% av hybelbeboerne var narkomane, kriminelle eller krigstraumatiserte. Leste meg inn i LSD-terapi og chakraenes farger, trodde på alt, skammer meg ikke over å si det. Tyveårene er førsteutkastet, resten av livet kan du redigere.

Denne boka er eit leseeksemplar frå forfatter. Eg er på ingen måte påverka av dette, og har skrevet min egen subjektive vurdering av «Tenke og la fingrene holde takten».

I min bokblogg legg eg ut bøker som eg vil anbefale videre til deg som les den. Difor publiserer eg ikkje bokanmeldelser med karakter 3 eller dårligere. Unntaket er viss forfatter/forlag likevel ynskjer dette.

Dette må komme under sjangeren biografisk skjønnlitteratur, sjølv om det også er ei novellistisk dagbok som det står på omslaget.

Fortellingene kan kalles nåtids – og fortids-noveller, men like mye som en novellistisk roman, stykker fra et liv, en knust reise som limes ved å skrive og lese. Boken er delt opp i steder i ordets videste betydning, for å klargjøre og for å skape tid – og rom-dynamikk.

Boka handler om forfatters liv og leven. Den er skrevet mellom 2019-2025, og tar for seg livet til Bartolomei frå 1981 til 2025. Her skildrer han blant anna oppvekst, kjærleiksliv, angst og uro, vennskap og tanker rundt det å skrive bok og det handler om tilbakemeldinger han både får og ikkje får.

Det er anekdoter, dagboknotater og novellelignende historier som har ein viss form for raud tråd, og det heile grenser til slutt mot ein roman. Nok ein gong viser Bartolomei sin kunstneriske side, og skil seg ut frå mengden. Har alt av det som står i boka egentlig skjedd? Eller er det kunstnerisk frihet her og der? Dette er det nok kun forfatter som kan svare på, men at det er forfriskende og spenstig, det er det ingen tvil om.

Spennet i innhaldet er enormt. Her kan ein lese om alt frå at han vart kasta ut på gata, for så å søke ly i ei politicelle, til ein merkverdig samtale om mørk materie og lysets hastighet. Det er mange gode betraktninger, artige historier, djupe tanker og eit hjartesukk og to rundt dette med å få eigne bøker ut til bokhandlere. Han skildrer også livet som forfatter, og ein ser lett at det ikkje er noko dans på roser når ingen forlag bit på manusidéene hans.

Så nå har jeg solgt to bøker, det dekker nesten det verkstedet skulle ha for tre muttere og 12 minutter. Kommer i null viss Libris kjøper en bok. Men det er et fett.

Bartolomei skildrer livet frå Arendal, Mandal, Århus og Oslo. Det er ikkje vanskeleg å lese kva plass han finn mest tilhørighet til, og det er store skilnader når det kjem til miljø og oppførsel rundt om. Kvar plass har ein livsendrende retning, og dermed også ein stor plass i hjarta til forfatter. På godt og vondt.

Det heile er kunstnerisk skrevet og i kjent Renato Bartolomei-stil. Har du ikkje lest noko frå han før, så kan eg seie såpass at det er heilt særegent og langt frå noko A4-bøker. Det må nesten berre oppleves, for det er så sært at det er vanskeleg å setja ord på det. Likevel er det fengende, og han klarer på eit vis å skape gode historier og ein heilhet som få andre, sjølv om ein kan sitje med tanken; Kva i alle dager er det eg nettopp har lest? Herligt og forfriskende!

Husk: Du spikrer opp et hus leseren skal bo i – så ikke la fingrene flakse som høner i kamp om et frø. Bedre å skrive med én finger da. Kom igjen nå – skriv med avslappet mage, gjør det, gjør det! Begynn i det små, ikke skrive et hus, ikke skrive en hytte. Skriv bare et lite rom… Men med utsikt.

Forfatter trekk fram dagboknotater og memoarer og han skriv blant anna usminka om angstanfall. Det er ærleg og sårt, samtidig som han står fram som ein sterk og sjølvstendig person. Ein personlighet med mange sider, men han skjuler ingen av sidene. Det er ein kompleks mann som ein berre må like, og som har mange historier å komme med. Det er enkelthistorier og det er historier som har ein raud tråd i seg. Blant anna er festivalliv og eit tannlegebesøk med, og ein ser at det ligg mykje galskap og galgenhumor mellom linjene.

Vi hadde en stor torsk i en gryte på trammen om våren og forsommeren. Vi kalte den for Vakttorsken. Den holdt venner og fiender unna og oss innendørs.

Språket er meget solid, og han nytter ofte metaforiske og kunstneriske vendinger i sine skildringer. Her vert ein betre kjent med mannen Bartolomei, framfor forfatteren Bartolomei. Men det er likevel mykje av begge deler, all den tid han skriv om eigne bøker og livet som forfatter.

Når det kjem til innhaldet så er dette ei bok som passer som hånd i hanske for den kretsen rundt forfatter som kjenner ham best, og litt mindre for den «vanlige» personen i gata. Likevel er den godt skrevet og i så måte innehar den ein solid dose leseverdi.

Angsten, skrivingen og motstanden han møter på, sitter i sidene. Eg likte måten han uoppfordret skriv om episoder og hendingar som setter sine spor i livet, og korleis han meistrer (eller ikkje meistrer) dei oppgåvene han står overfor. Det er eit innhaldsrik levd liv me får ta del i, og forfatter krydrer det heile med si strålende forteljerstemme.

Min store oppfordring til alle leseglade folk der ute er å lese minst ei bok av Bartolomei. Bok-Noreg treng slike forfattere som tråkker opp nye stier, som våger å forsøke noko nytt, og som står for det. Det er ein befrielse og nytelse å lese bøkene til forfatter, sjølv om eg kanskje ikkje klarer å fylgje han i alt han skriv.

«Tenke og la fingrene holde takten» er ei sjølvbiografisk reise innom fleire sjangrar. Det er sært, originalt og strålende utført. Renato Bartolomei får sjølv den kjedeligste samtale til å fremstå som interessant, og har nok ein gong imponert med si særegne og kunsteriske stemme.

TERNINGKAST: 4+