Bokblogger

Ein velskrevet dystopisk og sær roman med mørk humor.

• Norsk tittel: Romanlegemet
• Forfatter: Renato Bartolomei
• Sjanger: Roman
• Antall sider: 399
• Utgivelsesår: 2023
• Utgiver: Boken Forlag

Renato Bartolomei bur i Arendal. Han har tidlegare utgitt dikt på Cappelens Signaler, og debuterte i 2018 som romanforfattar med boka «Speilboken» gjennom Gaveca Forlag. I 2020 gav han ut romanen «Etter Gud», før han fulgte opp med «Fugletrekk» i 2021. I 2022 kom han ut med romanen «Forfatter og karakter», og i 2023 gav han ut «Romanlegemet».

Krig og katastrofer truer kloden. Staten jager de papirløse. En dag er byen tom for uteliggere og jobbpapirene til Roman Trano går ut på dato.
I tillegg invaderes Trano av et virus, en demon, kalt Pranzo
I bakgrunnen styrer en ukjent kraft – de kalle ham Dukkemesteren. Midt i dette skriver Forfatteren om en skrivekropp, den tar han inn i et rike ganske likt vårt: Romanenes rike. Der finner han skyggene fra sine mareritt og skissene til vår undergang.
Hvordan skal Trano og de papirløse gripe dette an?
En motstandsbevegelse trer frem fra skyggene.

Denne boka er eit leseeksemplar frå forfatter. Eg er på ingen måte påverka av dette, og har skrevet min egen subjektive vurdering av «Romanlegemet».

I min bokblogg legg eg ut bøker som eg vil anbefale videre til deg som les den. Difor publiserer eg ikkje bokanmeldelser med karakter 3 eller dårligere. Unntaket er viss forfatter/forlag likevel ynskjer dette.

Dette er ein dystopisk roman der krig og katastrofer truer kloden.

Verda er på randen til å gå fullstendig ad undas, og staten har starta ei opprydning blant sine innbyggere. Alle uteliggere og papirlause skal fjernes frå gatene. Roman Trano sine papirer er i ferd med å gå ut på dato, og han står dermed i faresonen for å lide samme ukjente skjebne som alle dei andre. Samtidig vert han også utsatt for eit virus, ein demon som tar bolig i kroppen hans. Det er ein særs dårleg kombinasjon, og kampen for å overleve er i gang.

Presidenten holder tale. Kun en kjøter, som løper ut på altanen for å bjeffe på den sorte katten. Bare så dumt at den sorte katten er oss. Vi uten bopel, vi uten pass, vi uten plass. Vi som ikke finnes. Bedre ville det vært om vi ikke fantes enda litt mer. Bedre om vi ble slettet, ikke bare fra rullene, men fra jordens overflate. En illegal arbeidstillatelse, det var alt som holdt meg oppe. Nå går den ut på dato, og jeg er fritt vilt.

Boka starter med ein rask introduksjon av dei forskjellige karakterene. Bartolomei går ikkje grundig til verks, men velger heller å oppretthalde mystikken rundt dei. Litt betre kjent vert me riktignok med dei utover i romanen, men ikkje på eit slikt nivå ein kan forvente seg i vanlege romaner. For dette er ingen vanleg roman. Dette er Renato Bartolomei. Mannen som definitivt velger å gå sine eigne veger i sitt forfattarskap, og som står i det. Bok etter bok. Det er tøft, befriende og eg digger det.

Det er ein forfatter som er skrevet inn i historia. Forfatter skriv om ein forfatter som forfatter historia. Så kan ein undre seg om Bartolomei skriv inn seg sjølv, eller om det er ein karakter… Uansett så vert denne forfatteren påverka av historia han skriv, og den kryp sakte, men sikkert inn under huda på han og setter seg i sinnet hans. Den vert altoppslukende for han, samtidig som han gir uttrykk for kor vanskeleg det er å skrive på ein roman.

Prøver å bli den jeg er. Men det er ikke meg. Det er deg. Jeg kan aldri bli deg. Jeg er kun tanker og jeg-konstellasjoner som spinner rundt deg. Jeg må glemme meg – og la deg huske deg.

Boka veksler mellom jeg-forteljing og tredjeperson. Historia er like forvirrende og sær som ein kan ha inntrykk av etter å ha lest på omslaget. Etterkvart flyt alt saman til ei herleg suppe av fantasy og skrekk med eit dystopisk univers som bakteppe. Mørk humor er det også rom for, og forfattar leiker seg gjennom romanen ved å bruke verkemiddel frå mange forskjellige sjangrar.

Det er mange bisarre situasjoner og hendinger. Det er seksualiserte og nærgående skildringer som kanskje ikkje passar for alle. Etter kvart som ein les, så aner ein nesten ikkje kva som er «virkelighet» og ikkje i romanen. Det er både fascinerende og litt sjukt på ein gong. Ofte satt eg att med følelsen av «kva i alle dager var det som hendte no?»…

Kvinnene løper gjennom den dunkle korridoren. Skrikene er fulle av is og blod og mangel på kontroll, Pranzo vrir seg og grynter fra munnen til Trano. En enorm figur passerer, hun pruster og snerrer som en maskin, hun er naken, flere mindre hekser rir på henne. Hun bråstopper, bøyer seg og snuser ved føttene til Trano. Han ser et griselignende fjes i støvluften. Øynene er lysende, men de har ikke noe blikk.

Boka har forteljande kapitteloverskrifter som beskriv kva me har i vente. Språket er godt, og Bartolomei har noko i språket sitt og forteljarstemma si som er medrivende og merkverdig fengende, sjølv om den er særs forvirrende til tider. Det er ein kunst som er få forunt.

Det er ingen tvil om at denne boka er utfordrende å lese. Litt på grunn av sitt mørke og brutale innhald, men også fordi lesaren må fylgje tankegangen til Bartolomei, men samtidig skape sin egen gjennom teksten. Ein må jobbe med seg sjølv, og dermed vil nok ein få forskjellige innfall og utfallsvinkler frå denne boka. Med andre ord har forfatter skrevet nok ei fantastisk kult-bok.

Det er innhald som strekk strikken langt. For langt vil kanskje enkelte meina. Det er kannibalisme, hekser, demoner, og som tidligere nevnt så er den til tider seksualisert på ein bisarr måte. Så er du advart.

Forstod eg heile handlinga? Overhodet ikkje. Falt eg ut av teksten innimellom? Ja. Likevel er den så velskrevet og innehar ei forteljing som ein ikkje kjem seg ut av utan å få vite korleis det heile ender. På ein merkverdig måte er han blitt ein av mine favorittforfattere.

«Romanlegemet» er lagt til eit dystopisk og mørk univers som er like sært som det er velskrevet. Bartolomei har eit særeget forfatterskap, og han fornekter seg ikkje denne gongen heller. Dette er bøker som ein husker lenge etter at siste side er lest, og som ein egentlig berre må lese for å skjønne galskapen. Treng du ei leseutfordring? Då er ingen betre enn Renato Bartolomei til å gi deg det.

TERNINGKAST: 4