Bokblogger

Krimroman med ein makaber undertone.

• Norsk tittel: Gjenskapelsen
• Forfatter: Bjørn Bakken
• Sjanger: Krim
• Antall sider: 330
• Utgivelsesår: 2025
• Utgiver: Bjørn Bakken

Bjørn Bakken (Født 1956) har bakgrunn som lærer, kulturkonsulent, kinosjef og rektor. Bakken er også mannen bak bokbloggen Bjørnebok. Han debuterte med «Lang lang rekke» som kom ut i 2020, og fylgde opp med «Forklarelsens øyeblikk» i 2022. I 2024 gav han ut «Blind hevn», og i 2025 kom han ut med «Gjenskapelsen».

Even Halvorsen og Elise Ellingsen i Kristiansandspolitiet får en forsvinningssak i fanget, tilsynelatende en rutinesak. 
Men når lignende forsvinninger skjer kort tid etter, går alarmen. 
Et kappløp mot tiden, hvor vi følger politiets arbeid, de bortførtes fortvilte redsel og hevnerens forvillede tanker. 
Tiden tikker ubønnhørlig mot datoen for gjenskapelsen …

 Denne boka er ingen fortsettelse av trilogien «Lang lang rekke», 
«Forklarelsens øyeblikk» og «Blind hevn». 
Men har du lest trilogien har du allerede møtt Even og Elise …
Og skulle du savne Renate og Tiiu har de hver sin lille gjesteopptreden i denne boka også…

Denne boka er eit leseeksemplar på PDF frå forfatter. Eg er på ingen måte påverka av dette, og har skrevet min egen subjektive vurdering av «Gjenskapelsen».

I min bokblogg legg eg ut bøker som eg vil anbefale videre til deg som les den. Difor publiserer eg ikkje bokanmeldelser med karakter 3 eller dårligere. Unntaket er viss forfatter/forlag likevel ynskjer dette.

Dette er ein krimroman som kan leses frittstående.

Forfatter sparer ikkje på galskapen. Her er det full rulle frå fyrste stund av, og han holder koken til siste slutt. Fire personer vert kidnappa, og politiet står utan spor. Desse personene kjem frå forskjellige samfunnslag, og virker å ikkje ha noko tilknytning til kvarandre. Kvifor desse vart kidnappa er eit stort mysterium for politiet, som famler i blinde. Kidnapperen derimot, er særs bestemt og har ei meining og bodskap bak det heile. Velkommen til galskapen og gjenskapelsen.

Bakken klarer å skape den rette stemninga ut frå innhaldet. Det er vaksne personer som opplever ein redsel ut av ein anna verden, og forfatter klarer å videreformidle dette til meg som lesar på ein strålende måte. Dermed føles det litt urealistiske, plutselig meir realistisk.

«Atle Bjørkedal våkner av rop fra den nyankomne. De velter ut i en uforståelig, klagende strøm. Så dempes lyden gradvis, går over i såre hikst og mumlende bønner, snørrete grynt og stille gråt. Før alt blir stille. En stakket stund. Så er det i gang igjen.»

Me fylgjer kidnapperen og ofrene parallelt med politietterforskningen. Kidnapperen er skrevet i jeg-person, så me veit ikkje identiteten til vedkommende. Det me veit frå start av er at denne personen har tvangstanker og har personlighetsforstyrrelser, samt eit hat frå noko som skjedde i tidligere generasjoner. Dette er ikkje eit godt utgangspunkt viss ein er eit av ofra til denne personen. For vedkommende har store planer om å gjenskape noko som betyr lidelse og i verste fall død, om ikkje politet klarer å få tatt kidnapperen før den tid.

Kidnapperen har ei dagbok frå sin døde oldemor som vedkommende leser frå, og då er personen «til stades» i historiene og «står» ved sida av oldemora medan alt utspiller seg. Dette tyder på personlighetsforstyrrelser og mangel på virkelighetssans. Dagboknotatene legg grunnlag for heile historia, og er strålende bygd opp. Me får stadig vite meir og meir frå oldemora sitt liv, samtidig som ein kan skjønne reaksjonsmønsteret til kidnapperen.

«Jeg lukker dagboka. Glad, fordi jeg klarte å være med deg hele veien, oldemor. Raseriet og hatet har fått ny næring. Klikker fram kameraene i underverdenen. Gleder meg over synet som møter meg. De miserable. Og aller mest miserabel er tre som ligger med hodet mot veggen, ynker seg, holder seg til magen, vrir seg i smerte»

Det er psykologisk terror på øverste nivå, der kidnapperen setter ofrene opp mot kvarandre og skaper splid innad i «gruppa», og forfatter klarer å beholde den redselsfulle stemninga, følelsen av at noko er veldig galt, samtidig som han har stålkontroll på etterforskninga. Det er mange baller i lufta på ein gong, men her er det ingen som faller i bakken som eg kunne registrere hvertfall.

Krimdelen er sjølvsagt hovedtyngda i romanen, men Bakken beveger seg også ein god del inn på det menneskelige aspektet. Dette får sin fortjente plass i denne boka, og fremhever karakterer og historia på ein heilt særegen måte. Det blir på mange måter ein meget viktig del av historia i historia.

Bakken har i denne krimromanen gått vekk frå Renate Gundersen og Tiiu, og heller introduserer oss betre for Even Halvorsen og Elise Ellingsen, som er ein del av den aktive etterforskningsdelen, sjølv om dei «kun» er politibetjenter. Gundersen og Tiiu er så vidt nevnt i boka, men dei speler definitivt tredje og sågar fjerde fiolin i denne boka.

«Tiiu legger mobilen på bordet og reiser seg når Even kommer mot henne. De rekker hendene fram for å håndhilse, men stanser begge bevegelsen, åpner armene og glir inn i en varm omfavnelse før de setter seg i hver sin stol. Dette er en annen Tiiu enn den kvinnen jeg møtte for et par år siden da hun ble kidnappet og unnslapp døden med et nødskrik. Borte er den lute holdningen, den anspente kroppen, de engstelige øynene, den likbleke huden. For en styrke hun må ha som klarer å reise seg etter alt hva hun har vært gjennom, tenker han.»

Sluttpartiet er meir åpent enn det ein kanskje er vant til, og det vert vèl mange tilfeldigheter. Likevel tar det ikkje glansen frå den oppbyggende historia som når sitt klimaks når me nærmer oss slutten.

Med godt oppbygde karakterer, velkomponert plott, fint driv og flytende dialoger, så er dette ei bok der sidene flyr av gårde. Det er også korte kapitler og fine cliffhangere. Sidan me fylgjer fleire personer parallelt, så kan forfatter holde litt lenger på spenninga undervegs, noko som skaper ei nysgjerrighet og ei nerve som gjer at ein ofte «berre må» lese eit kapittel til. Då har forfatter på mange måter lykkes godt.

«Gjenskapelsen» er nok ein drivende god krimroman frå Bjørn Bakken. Boka er tidvis makaber, og speler på eit medmenneskelig aspekt som skaper ein nærhet til karakterer og historie. Bakken er ein krimforfatter som leverer på eit stabilt meget høgt nivå gang på gang.

TERNINGKAST: 5